De Supermarkt als Speeltuin: Avonturieren
Naast een fijne plek om met je sensitieve zintuigen te dwalen, te voelen, gewoon te zijn en te spelen, is er nog een element aan deze speeltuin dat ik graag met je wil delen; De supermarkt als oefenplek voor je zintuigen, intuïtie, inzicht en vaardigheden en hun soms bijzondere en kwetsbare eigenschappen.
Van ‘binnen’ naar ‘buiten’…
Ik heb een hele set eigenschappen waarvan ik nog niet zo lang weet dat ze tot mijn mogelijkheden behoren. En andere die pas sinds een aantal jaar de ademruimte krijgen om er gewoon te mogen zijn. Deze zijn nog in de beginfase van hun zijn, ze banjeren een beetje rond, tasten om zich heen, vol van vragen. Hoe zien ze eruit? Wat hebben ze nodig? Hoe werken ze samen, met elkaar en met de rest van mij? Wat komt er uit m’n handen als ik met ze aan de slag ga?
En omdat het allemaal nog zo pril is, deed ik dat in het begin vooral door te zwerven in mijn binnenwereld, door aan te rommelen in en met mijn tuin en haar inwoners en door te spelen en genieten van Samenzijn met Sam Tijgerkonijn. Een wereld met geduld, liefde, vertrouwen en aandacht. Zou dat daarbuiten ook voor me te vinden kunnen zijn?
Er kwam een moment dat ik me verder wilde ontplooien en met mijn vaardigheden en eigenschappen de wereld in wilde. Bestaansruimte vinden in de buitenwereld, connecties en vrienden met wie ik kan léven, samenwerkingen die resoneren. Om mijn leven vorm te gaan geven op een manier die bij mij past. Maar, met mijn volledige zelf naar buiten durven gaan…
Drempelvrees…
Voluit de wereld in is nogal een grote stap. Met m’n volledige zelf direct de sociale wereld in banjeren ging ‘m niet worden. Ik had stapstenen nodig, ruimte om te spelen en experimenteren en te mogen struikelen. Ik had een plek nodig waar het oordeelvrij genoeg was om onkundig te durven zijn.
Al dwalende ontdekte ik dat de supermarkt een prima sociale avonturierplek bleek te zijn. Een voorspelbare setting vol onverwachte ontmoetingen en situaties. Een vriendelijke blik bij de broodjes, een tegelijk reiken naar dezelfde tomaat, een geagiteerd treuzelende heer voor de koeling met champignons die ik ook wil hebben en een spontaan gesprekje over de lekkerste smaak ijs bij de twee-voor-de-prijs-van-één actie. Menselijk contact maken is hier laagdrempelig. Het is meestal één op één, vanzelfsprekend van korte duur en met een zekere terughoudendheid. In elke situatie heb je de vrije keus om contact wel of niet aan te gaan of om een interactie te verbreken zonder dat dat weer nieuwe emoties en oordelen bij omstanders zal oproepen. Prima plek dus, om eerste stapjes te maken met dingen die je wilt leren of ontwikkelen in sociale omstandigheden.
En zo is in de loop der jaren de supermarkt mijn ‘laagdrempelige’ speeltuin voor volwassenen geworden. Om meer van mezelf te leren kennen, om te experimenteren met sociale interacties in samenspel met mijn sensitiviteit. Om verschillende type filters voor mijn zintuigen te ontwikkelen, waardoor ik ook in menselijk gezelschap sensitief kan zijn en op mijn eigen manier kan blijven denken en bewegen. Om sociale vaardigheden te ontwikkelen die passen bij mijn persoonlijkheid, inzichten en behoeften. En bewust keuzes te gaan durven maken over of ik ergens of bij iemand wil zijn.
En nu in het ‘echie’…
Omdat een praktijkvoorbeeldje altijd helpt, wil ik je meenemen in één van mijn leerprocessen. Een sociaal knelpunt waarbij de supermarktspeeltuin een essentiële stapsteen was, voor het op een bij mij passende manier leren omgaan met de voor mij meest moeilijke menselijke energie; de (onterecht?) bozige, dominante of territoriale medemens.
Hoe ik kan twijfelen aan mijn eigen gevoel en inzichten als iemand luidruchtig en vol (mij terzijde schuivende) overtuiging, het tegendeel beweert. Helemaal in een groep, wanneer anderen vervolgens bevestigend knikken. Hoe ik kan schrikken van iemand die een ongeduldige snauw, of bozige energie meegeeft zonder dat er aanleiding lijkt te zijn. Het verwart me, raakt me, kwetst me. Deed ik iets fout? Mis ik iets? Sta ik je in de weg? Oh, sorry, sorry. En van een ontspannen, positief constructieve wereld, waar iedereen, ook ik, mag zijn, ben ik zo opeens beland in een schichtige, alerte mindset en stap verschrikt opzij.
Er kwam een moment in mijn levensreis dat het niet langer goed voelde om me zo makkelijk opzij te laten zetten door dit type mens. Vriendelijke zachtheid betekent niet terzijde schuifbaar. Ik wilde leren te mogen blijven staan en een keuze te hebben. Dus ben ik begonnen met het aan te gaan. Eerst in mezelf, door, wanneer een dergelijke minisituatie zich voor deed, te durven voelen en beleven, door te durven gaan kijken naar wat ik bij mezelf en bij de ander zag. En later, toen ik daar rust en vertrouwen in begon te krijgen, ook in de interactie. Eerst met een niet zo intens, enigszins kribbig persoon, die mopperend op de (niet echt) te langzaam werkende caissière, haar mandje uitpakt. En al doende steeds een tikje spannender, tot aan de werkelijk lompe, ‘ik-reik-voor-je-langs-want-in-mijn-wereld-besta-je-niet-persoon’, met ‘als-je-er-wat-van-durft-te-zeggen-bijt-ik-je-hoofd-eraf-ogen’, want ik heb nú die zalmmoot nodig.
Pff, zo lastig al die verwarring en onzekerheid in bijzijn van een pittig mens. Van nog niet weten wat bij me past of voor me werkt. Maar zoals ik al zei, het is de supermarkt, je kan op ieder moment besluiten ergens anders heen te gaan. Ik had ten alle tijden de vrije keus om de supermarkt die dag wel of niet als een speeltuin te zien, om in die situatie wel of niet met mijn vaardigheden aan de slag te gaan.
Het heeft me flink wat oefening gekost, spannende momenten en regelmatig angstzweet op mijn lijf. Maar ondertussen heb ik de elementen gevonden die bij mij passen mbt deze energie en zijn mijn sensitieve zintuigen essentieel gebleken in het vinden en afstemmen van mijn route met mensen die deze uitdragen.
Doordat ik de ruimte en moed begon te ontwikkelen om ondanks diens pittigheid, uitslaande beeldvorming, of intense emoties, met open blik en hart naar een ander te kijken. Begon ik te zien en te voelen dat ik niets fout deed. Dat ik meestal niet de aanleiding was, maar dat de emotie, intentie of drijfveer vanuit die persoon zelf komt. Soms vanuit nog niet gevoelde pijn of verdriet of gewoon een vermoeide dag. Maar ook mensen die hier bewust als levenshouding zelf voor kiezen.
Afhankelijk van wat ik met mijn hart en intuïtie bij de ander zie en hoe ik zelf die dag in mijn vel zit, geef ik vorm aan mijn reactie. Verzachtende, troostende energie, soms met een vriendelijk praatje. Rustig in mijn eigen flow blijven en het verder laten gaan. Of stevig blijven staan en mijn ruimte met fysieke beslistheid en onverzettelijk oogcontact innemend.
Voor mij…
Ik vind het nog steeds moeilijk elke keer dat een dergelijke energie op mijn pad komt. Ik ben er dan ook liever vooral niet mee bezig. Het kost me veel energie en veel tijd en aandacht om niet te verdwalen in de ruis. Zeker als het me overvalt. Maar het is waardevol dat ik mezelf dit ben gaan leren. Dat ik weet wat ik nodig heb om mezelf te beschermen en dat ik weet wat ik nodig heb om ervan te herstellen. Waardevol dat ik nu weet dat ik een stootje kan hebben, ook in het sensitieve. En dat ik het vertrouwen in mezelf heb ontwikkeld, dat, wanneer het op mijn pad komt, ik voldoende veerkracht en kunde heb om er niet door van de wijs te raken en mijn balans van het moment te blijven voelen of terug te vinden. Door er mee aan de slag te zijn gegaan, heb ik steeds meer rust gekregen dat ik een route zal vinden die ik daar, op dat moment, in die situatie, wil volgen, onafhankelijk van waar de ander op aanstuurt. Een route waarbij ik in contact zal blijven met mezelf, verbonden met mijn inzichten, mijn hart, mijn levenswaarden en mijn zelfwaarde. Iets wat ik nodig zal hebben om daar buiten mijn weg te kunnen vinden naar bestaansruimte, liefdevolle connecties en resonerende samenwerkingen. Om mijn leven vorm te gaan geven op een manier die bij mij past.
Natuurlijk is de bozige medemens nogal een pittige om je sensitiviteits avontuur mee aan te gaan, maar weet dat het kan. Gelukkig zijn er in de supermarkt ook veel rustige, nieuwsgierige, kuierende en vriendelijke, kleurrijke mensen om tegen te komen en te verkennen. Een zee vol stromingen en kleuren, speeltuin, leerschool, mijnenveld, storm of kleurrijk bad, het kan allemaal.
Dus mocht je een keer vastlopen met jezelf of in het contact met een ander, en de stap naar het ‘echie’ voelt nog even te groot, of als je gewoon even wilt beleven zonder dat iemand echt op je let, overweeg eens om te gaan spelen, banjeren en avonturieren in de supermarkt. Want wat het ook voor jou is, elke versie vraagt om een bepaalde behendigheid. Durf het aan jezelf uit te dagen, in je beleving en in je vaardigheden. Het is de moeite waard.
Esther de Graaf, schrijver
Kledingwinkel of bouwmarkt kan natuurlijk ook. 😀
Ik hou van avonturen beleven, verhalen vertellen, mensen meenemen op reis. Of dat nu in de tastbare wereld is, of de innerlijke wereld. Ze zijn beide gelaagd, kleurrijk, vol beweging en het waard om door rond te struinen en je te laten verwonderen.
Mijn (ver)dwaaltochten loop ik tegemoet met oneindige nieuwsgierigheid naar wat mogelijk is of mogelijk zou kunnen zijn, hoopvol verlangen en een eindeloos doorzettingsvermogen, die soms toch ook stiekem twijfelt. Ik hoop dat mijn verhalen je zin geven om je eigen avonturen te gaan beleven en de antwoorden te zoeken die voor jou goed voelen.
Lees meer over Esther de Graaf in haar introductieblog Het begin van een nieuwe Reis. Daaronder vind je ook een lijst met links naar de andere door haar geschreven boekenreisrecensies en blogs.
