Moet ik over allerlei zaken eigenlijk echt een mening hebben of is dat alleen maar mijn aanname?
Met deze vraag worstel ik al een poosje en ik ben best benieuwd hoe andere slimme intuïtieve denkers hier tegenaan kijken.
Wat het voor mij lastig maakt, is het proces in mijn brein. Vaak probeer ik een kwestie te doordenken tot er ergens een logische conclusie zal opduiken. Maar omdat zich altijd meer ideeën, feiten, invalshoeken lijken te presenteren, ontsnapt die logische conclusie iedere keer weer aan mijn grijpgrage handen.
Als ik zo eens om me heen kijk naar andere snelle denkers zie ik overigens wel meerdere reacties op dit proces. Met aan de randen van het spectrum twee uitersten.
Aan de ene kant tref ik in beton gegoten overtuigingen. Aan het andere uiterste zie ik een dynamiek die ik bij mezelf herken: eindeloos terugkerende overwegingen en twijfels.
Beide situaties hebben praktische consequenties. Zowel voor iemands werk als in het sociale domein van omgaan met familie, vrienden, collega’s.
Een sterke en onwrikbare overtuiging maakt een goed gesprek en het uitwisselen van argumenten tot een onmogelijke onderneming. Altijd maar blijven twijfelen leidt tot uitstelgedrag en omdat er nu eenmaal best veel situaties zijn waarin keuzes en beslissingen nodig cq onvermijdelijk zijn, is dat ook een onhoudbaar uitgangspunt.
Hier zie ik nog twee andere struikelblokken opdoemen die een rol kunnen spelen: de angst om fouten te maken en de gedachte dat ik – met mijn slimme intuïtieve brein – toch wel zou moeten weten hoe het zit.
Aha, nu komen we ergens in deze zoektocht.
Deze struikelblokken zijn namelijk gebaseerd op misvattingen.
De angst om fouten te maken is vooral de angst voor een faalervaring. Die begrijpelijk is, maar ook enorm belemmerend kan zijn. Want de eis aan mezelf om het in één keer goed te doen, is misschien wel gebaseerd op een fixed mindset. Alsof er niets bij te leren valt. Alsof je niet juist door te struikelen, veerkracht ontwikkelt. Het gaat er niet om dat je nooit valt, maar dat je ontdekt hoe je moet opstaan. En dat je dat blijkt te kunnen!
Wat de andere misvatting betreft: hoezo zou de slimme intuïtieve denker moeten weten hoe het zit? Alsof er niet een oceaan van waarheid onontdekt voor ons ligt.[i]
Met andere woorden: er bestaat zoiets als voortschrijdend inzicht en soms leidt alleen de omweg uiteindelijk naar het doel. Of het doel verandert terwijl ik onderweg ben, dat kan ook nog.
Dat brengt me dan toch naar twee conclusies. Ik hoef niet per se een mening te hebben, ik mag plezier beleven aan het uitwisselen van gedachten en overwegingen. En als ik dreig te blijven hangen in twijfels, kan ik even alle mentale exercities parkeren, mijn gevoelservaring checken en dan ‘gewoon maar’ een eerste stap zetten. Daarna zien we dan wel weer verder.
Waarbij het ook nog helpt als ik me realiseer dat mijn invloed op allerlei gebeurtenissen vaak veel kleiner is dan ik graag wil denken.
Overigens heb ik het dan nog niet gehad over de psychologische dynamiek die ten grondslag ligt aan het graag willen weten hoe het echt zit en ook aan het vasthouden aan een overtuiging. Maar daarover een andere keer.
Ben jij zo’n slimme intuïtieve denker, herken je je in bovenbeschreven dynamiek en lijkt het je wat om jezelf verder te ontwikkelen op dit terrein?
Kijk dan eens naar onze online training, workshop en masterclasses: Aanbod – HB-trainingen
Als je meer wilt weten, kun je ook contact opnemen met Marga Spaanjaars (marga@hb-trainingen.nl / 06-51642662) of met Arja Roozemond (arja@rvdg-inspiratie.nl / 06 14724344)
Arja Roozemond, 16 maart 2022
[i] Toegeschreven aan Sir Isaac Newton: “I do not know what I may appear. But to myself I seem to have been only a boy playing on the sea-shore, and diverting myself in now and then finding a smoother pebble or a prettier shell than ordinary. Whilst the great ocean of truth lay all undiscovered before me.”
