“Vechten tegen verveling, gevangen in een bore-out” door Frouke Vermeulen
In mijn zoektocht naar heling stuitte ik op ‘vechten tegen verveling’. Het boek kwam zowaar op mijn pad. ‘Schijnheilig’ gezegd, wist ik niet dat het mij betrad. Ik las het in twee dagdelen uit en kwam tot het besluit: ‘Delen is Helen’. Ik ontmoette mezelf in haar verhaal; las oordeelloos en voelde me nadien broos.
“Pas wanneer de drang naar eerlijkheid en openheid zo groot wordt dat je de potentiële nadelige effecten van uitlatingen of gedragingen die teken zijn van je bore-out voor lief neemt, komt je bore-out aan de oppervlakte piepen. Als toeschouwer kan je volgens mij niet veel meer doen dan luisteren naar en met een open houding praten over wat iemand met een bore-out te vertellen heeft [en informeren]. De kans bestaat echter dat de ander nog niet klaar is om werkelijk te horen wat je zegt.” (pp. 94). Met zinssneden zoals dezen weet Vermeulen de lezer te boeien en tegelijkertijd ruimte te laten om met interne waarnemingen te stoeien tijdens èn na het lezen. De 31-jarige hoogopgeleide hoogsensitieve en hoogbegaafde schrijfster weet wat het is om te ‘overleven’ in ongewis.
“Als je behoort tot de groep mensen die meer en dieper waarnemen, dan maak je kans om je sneller verveeld te voelen bij een lage hoeveelheid externe prikkels, maar het is afhankelijk van je mentale selectie of je die lage prikkelintensiteit ook effectief aanleiding geeft tot onderprikkeling of overprikkeling. De overprikkeling is dan afkomstig van intern gegenereerde prikkels geassocieerd met frustratie, woede en de strijd die je levert om je aandacht op de activiteit te houden. Het verschil tussen een burn-out en een bore-out is dus niet, of toch niet uitsluitend, in de prikkelintensiteit te vinden.”
Vermeulen vertelt openhartig en neemt je mee in haar herstelproces. Hiermee springt ze op de bres. Haar verhaal getuigt van moed. Vermeulen wil met haar boek laten inzien dat ieder mens in een gelijkaardige situatie vanuit herkenning en erkenning mag zijn, voelen, èn ertoe doet. Gevoelens van rouw worden doorleefd en omgezet. Vermeulen laat niets onverlet. Ze vult haar persoonlijk verhaal aan met onderbouwing uit de wetenschap. In haar nieuwsgierigheid naar al wat leeft, verlost ze zichzelf van jarenlang ‘ballingschap’. Gefrustreerd? Nooit uitgeleerd? Dan kan het lezen van dit boek bijdragen aan een vollediger zelfbegrip. Voor hoogopgeleiden, (vermoedelijk) hoogbegaafden, HSP-ers; maar ook voor coaches, collega’s van of andere mensen nabij. Dit verhaal gaat de schaamte voorbij. Maakt empathie vrij en stemt (al is het minuscuul, piepklein) blij. Het mag: Vervelen & Helen. De Sanseveria op de voorkant spreekt boekdelen.
Recensent Limke Schopman
Limke creëert en leert. Limke puzzelt met woorden, is associatief in het vinden van akkoorden. Ze schrijft vanuit ritme en rijm wanneer ze recenseert, reflecteert en de door haar waargenomen essentie eert. ‘Niets is wat het lijkt – dichten verdiept èn verrijkt’.
